კაი

ქართული

კაი. საუბრისას. უმართებულოა

მნიშვნელობა

1. (ზედსართავი სახელი) გავრცელებული არალიტერატურული (უმართებულო) სიტყვა, იგივეა, რაც კარგი.
   ◆ შე კაი კაცო! ◆ კაი მთქმელს კაი გამგონე უნდაო.
2. (ზედსართავი სახელი) თითქმის, დაახლოებით (ჩვეულებრივ იტყვიან არაპატარა, არამცირე ვინმეზე, რამეზე).
   ◆ საზამთრო კაი ათი კილო გამოვიდა. ◆ ბიჭი კაი თვრამეტი წლის იქნებოდა.
3. (ზმნიზედა) იგივეა, რაც კარგა.
   ◆ ჩემი ეზო კაი მოზრდილი იყო. ◆ კაი ხანი გავიდა.

წარმოთქმა:

IPA: /kʼɑɪ/

დამარცვლა:

კა·ი

ეტიმოლოგია:

მიღებულია სიტყვიდან კარგი თანხმოვნების ამოგდებით.

წარმოქმნილი სიტყვები და გამოთქმები:

კაი ყმა, კაი ბიჭი

წყაროები და რესურსები:

ქართული ენის განმარტებითი ლექსიკონი, ტომი 4, თბილისი, 1955 წელი.
ქართული ენის ორთოგრაფიული ლექსიკონი, ვარლამ თოფურია, ივანე გიგინეიშვილი, 1998; გამომცემლობა „განათლება“; თბილისი