კაი

ქართული

კაი. საუბრისას. უმართებულოა

(ზედსართავი სახელი) გავრცელებული არალიტერატურული (უმართებულო) სიტყვა, იგივეა, რაც კარგი.
◆ შე კაი კაცო! ◆ კაი მთქმელს კაი გამგონე უნდაო.
(ზედსართავი სახელი) თითქმის, დაახლოებით (ჩვეულებრივ იტყვიან არაპატარა, არამცირე ვინმეზე, რამეზე).
◆ საზამთრო კაი ათი კილო გამოვიდა. ◆ ბიჭი კაი თვრამეტი წლის იქნებოდა.
(ზმნიზედა) იგივეა, რაც კარგა.
◆ ჩემი ეზო კაი მოზრდილი იყო. ◆ კაი ხანი გავიდა.

წარმოთქმა:

IPA: /kʼɑɪ/

დამარცვლა:

კა·ი

ეტიმოლოგია:

მიღებულია სიტყვიდან კარგი თანხმოვნების ამოგდებით.

წარმოქმნილი სიტყვები და გამოთქმები:

კაი ყმა, კაი ბიჭი

წყაროები და რესურსები:

ქართული ენის ორთოგრაფიული ლექსიკონი, ვარლამ თოფურია, ივანე გიგინეიშვილი, 1998; გამომცემლობა „განათლება“; თბილისი