ღორი
ქართული
| ბრუნვა | მხოლობითი | მრავლობითი | |
|---|---|---|---|
| სახ. | ღორ-ი | ღორ-ებ-ი | ღორ-ნ-ი |
| მოთ. | ღორ-მა | ღორ-ებ-მა | ღორ-თ(ა) |
| მიც. | ღორ-ს(ა) | ღორ-ებ-ს(ა) | ღორ-თ(ა) |
| ნათ. | ღორ-ის(ა) | ღორ-ებ-ის(ა) | ღორ-თ(ა) |
| მოქ. | ღორ-ით(ა) | ღორ-ებ-ით(ა) | |
| ვით. | ღორ-ად(ა) | ღორ-ებ-ად(ა) | |
| წოდ. | ღორ-ო | ღორ-ებ-ო | ღორ-ნ-ო |
ღორ–ი (ღორისა)
- მნიშვნელობა
- (არსებითი სახელი) წყვილჩლიქიანი, მოკლეფეხებიანი და დინგიანი ძუძუმწოვარი ცხოველი; აშენებენ ხორცის, ცხიმის, ტყავისა და ჯაგრისათვის. ◆ ღორს თუ თუ დინგით არა, კუდით მაინც იცნობენო (ანდაზა) ◆ რწყილმა უთხრა: „ღორო, მომე ჯაგარი!“ (ხალხ). ◆ [ბახვას] მშობელს ჰყავდა ... ოთხი დედა ღორი და ექვსი გოჭი. (გ. წერეთ.). ◆ შეძლებული გლეხები ღორებს ფუფქავდნენ (თ. რაზიკ.).
- (არსებითი სახელი) კრებ. ღორები, ღორის ჯოგი, – კოლტი. ◆ სხვათა მოჯამაგირობას ადვილად იტყვის ენაო, დილით ძროხაში მგზავნიდნენ, სარამოს – ღორისკენაო. (ხალხ.).
- (არსებითი სახელი) გადატ. სალანძღავი სიტყვა:
ა) ღორმუცელა, მსუნაგი, გაუმაძღარი. ◆ არ იქნა, ვეღარ გაგაძღე, შე ღორო! – უთხრა მელიამ [თავის მუცელს] (თ. რაზიკ.)
ბ) ბინძური ან მდაბალი, უმსგავსო, უსინდისო (ადამიანი). ◆ აგრე მოგიხდებათ, თქვე ღორებო! (გ. წერეთ.) - (არსებითი სახელი) საბავშვო სათამაშოს – ღორაობის – ხის (ან ქვის) კოჭური.
წარმოთქმა:
დამარცვლა:
- ღო·რი; მრ. რ. ღო·რე·ბი
სინონიმები:
- (მნიშვ. 2) კოლტი
- (მნიშვ. 3ა) ღორმუცელა, მსუნაგი, გაუმაძღარი
ანტონიმები:
- (მნიშვ. 3ბ) სუფთა, სინდისიანი, ნამუსიანი, სინდის-ნამუსიანი, პატიოსანი.
თარგმანები
მნიშვნელობა 1.
