მიღებულია „ქართველ“ ფუძეზე სა-...-ო თავსართ-ბოლოსართის დართვით და სემანტიკურად ნიშნავს ადგილს, სადაც ქართველები სახლობენ ან ქართველთათვის განკუთვნილ ადგილს. სიტყვა „საქართველო“ ქართულ საისტორიო წყაროებში პირველად VIII საუკუნეში ქართლის ცხოვრებაში ჯუანშერთან დასტურდება. 1008 წელს იგი გახდა ბაგრატ III-ის პოლიტიკურ გაერთიანებაში შემავალ ტერიტორიებზე (ქართლი და აფხაზეთის სამეფო) მცხოვრები ხალხის სამშობლოს თვითდასახელება. თუმცა, იგი ოფიციალურად საყოველთაო ხმარებაში ადრეულ XIII საუკუნემდე არ შემოსულა. ვრცლად იხ. ვიკიპედიის სტატია საქართველოს სახელწოდება
„ადამიანისათვის ქვეყანა ყველგან ერთი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ქართველისათვის საქართველო დიდი რამა ყოფილა. რაც უნდა იყოს, შენი ჭირიმე, ჩვენი აკვანი საქართველოა, ჩვენი მამა-პაპის საფლავი საქართველოა, ჩვენის ენის ქვეყანა ეს არის, ჩვენი სიტყვა-პასუხის გამგონი“